Som tidlegare elev ved skulen traff det meg midt i magen då eg såg at Stranda vidaregåande skule står i fare for å forsvinne frå bygda. Eg har også seinare besøkt skulen fleire gongar i arbeidssamanheng, og møtt mange av elevane og lærarane der.
Skulen er ikkje berre ei bygning og ein institusjon. Det er og ein fagleg og sosialt utviklande stad der elevar opplever teoretisk og praktisk lærdom samstundes som dei blir kjent med andre. Ikkje minst trur eg fleire vil velje å halde fram med vidare skulegang i bygda Stranda om dei slepp å pendle til Sykkylven, og kan vere elevar i heimbygda nokre år til. Ein del vil og kome til, om fagtilboda og dei gode haldningane er på plass.
Eg er ikkje så oppteken av nedgangen i antal fagtilbod og elevar til ei kvar tid, eller kor mange eller få som valde det eine i fjor eller det andre i år.
Den einaste måten å oppleve utvikling, eller i det minste å bevare eit bygdesamfunn sånn høveleg på, er å aldri gje seg.
Oppmodar politikarar og andre som måtte ha innverknad til å jobbe med dette om å gjere alt for at skulen skal bestå.
